Ἑλληνικά   English  
Title
Ἐπιλογὴ γραμματοσειρᾶς:

(Οἱ γραμματοσειρὲς πρέπει νὰ εἶναι ἤδη ἐγκατεστημένες στὸ σύστημά σας γιὰ νὰ τὶς χρησιμοποιήσει ὁ ἱστοπλοηγός σας.)
Ἐπιλεγμένη γραμματοσειρά: Gentium
Τύπος ἱστοπλοηγοῦ: claudebot

Ὁ τονισμὸς σὲ δέκα ἁπλὰ μαθήματα

Περιεχόμενα

Μάθημα 6: Μακρὸν πρὸ μακροῦ, μακρὸν πρὸ βραχέος

Φτάνουμε μὲ αὐτὸ τὸ μάθημα στοὺς πιὸ σημαντικοὺς κανόνες τονισμοῦ. Γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅμως πῶς λειτουργοῦν πρέπει νὰ μιλήσουμε πρῶτα γιὰ τὸ μῆκος τῶν συλλαβῶν.

Ὅπως στὶς περισσότερες γλῶσσες τοῦ κόσμου ἔτσι καὶ τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ εἶχαν δύο μήκη συλλαβῶν: τὶς μακρὲς καὶ τὶς βραχεῖες. Συγκρίνετε π.χ. στὰ ἀγγλικὰ τὶς λέξεις sheep (πρόβατο) καὶ ship (πλοῖο) ἢ στὰ γερμανικὰ τὶς λέξεις Miete (νοῖκι) καὶ Mitte (μέση), ἔτσι διέφεραν στὰ ἀρχαῖα τὸ «ρα» καὶ τὸ «ρα» (= δές).

Στὴν ἀρχὴ τὰ ἴδια γράμματα Α Ε Ι Ο Υ συμβολίζανε καὶ τὰ μακρὰ καὶ τὰ βραχέα φωνήεντα. Ἀργότερα ἄρχισαν να χρησιμοποιοῦνται δύο νέα γράμματα: τὸ Η (ποὺ πρὶν συμβόλιζε τὴν δασεία) γιὰ τὸ μακρὸ Ε καὶ τὸ Ω γιὰ τὸ μακρὸ Ο. Μὲ ἄλλα λόγια τὸ Η προφερόταν ΕΕ καὶ τὸ Ο, ΟΟ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ σήμερα θεωροῦμε ὅτι τὰ γράμματα ε καὶ ο εἶναι πάντα βραχέα καὶ τὰ γράμματα η καὶ ω πάντα μακρά, παρ᾿ ὅλο ποὺ αὐτὸ δὲν διαφαίνεται στὴν προφορά.

Ἐπίσης οἱ δίφθογγοι εἶναι πάντα μακρές, μὲ μία ἐξαίρεση: ὅταν οἱ δίφθογγοι οι και αι βρίσκονται στὴ λήγουσα καὶ δὲν ἀκολουθεῖ σύμφωνο, τότε εἶναι βραχεῖες. Παράδειγμα: πρῶτοι ἀλλὰ ἐν πρώτοις, καλεῖται ἀλλὰ χείραις..

Τί γίνεται ὅμως μὲ τὰ γράμματα α, ι, υ; Ὅπως μποροῦν νὰ εἶναι καὶ μακρὰ καὶ βραχέα, τὰ λέμε δίχρονα. Ὅπως θὰ δοῦμε σὲ αὐτὸ τὸ μάθημα, ὅλη ἡ δυσκολία τοῦ τονισμοῦ ἔγκειται στὸ νὰ ξέρουμε τὸ μῆκος τῶν συλλαβῶν μιᾶς λέξης, καὶ δὴ τὸ μῆκος τῶν συλλαβῶν μὲ δίχρονα φωνήεντα.

Ἔχουμε τοὺς ἑξῆς θεμελιώδεις κανόνες:

  1. ἡ βραχεία συλλαβὴ παίρνει μόνο ὀξεία (ἢ βαρεία): ἔλα, ὅμως, αὐτό, καλέ, αὐτοί, αἱ ποιναί (στὶς δύο τελευταῖες λέξεις οἱ λήγουσες εἶναι βραχεῖες ἐπειδὴ περιέχουν τὶς δίφθογγους οι καὶ αι καὶ δὲν ἀκολουθεῖ σύμφωνο)·
  2. ὅταν ἡ λήγουσα εἶναι μακρὰ, ἡ παραλήγουσα παίρνει μόνο ὀξεία: πάλη, δίνω, φίλου·
  3. ὅταν ἡ λήγουσα εἶναι βραχεία καὶ ἡ παραλήγουσα μακρὰ τότε ἡ παραλήγουσα περισπᾶται: πρῶτος, μῆλο, φροῦτο, σῶσε, πῆγε, σοῦπες, τοῦτοι, δονεῖται.

Οἱ κανόνες αὐτοὶ εἶναι βασικότατοι καὶ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τοὺς ἀποστηθίσετε. Ἡ γενιά τῶν σημερινῶν 45άρηδων καὶ ἄνω, ποὺ τοὺς μάθαμε ἀκόμα στὸ σχολεῖο καὶ ποὺ δὲν εἴχαμε τὴν φοβία τῆς καθαρεύουσας ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα, λέγαμε τὸν ἑξῆς τυφλοσούρτη γιὰ νὰ τοὺς θυμόμαστε: μακρὸν πρὸ βραχέος περισπᾶται, μακρὸν πρὸ μακροῦ ὀξύνεται, ἐξ οὗ καὶ ὁ τίτλος αὐτοῦ τοῦ μαθήματος.

Ὑπάρχουν κάποιες ἐξαιρέσεις: οὔτε, μήτε, ὥστε, εἴτε, κ.λπ., λέξεις δηλαδὴ ποὺ παίρνουν ὀξεία ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ παίρνουν περισπωμένη (ἀφοῦ ἡ λήγουσα εἶναι βραχεία καὶ ἡ παραλήγουσα μακρά). Σὲ τί διαφέρουν τὸ ὥστε (ποὺ παίρνει ὀξεία) καὶ τὸ δῶστε (ποὺ παίρνει περισπωμένη σύμφωνα μὲ τὸν κανόνα); Ἡ διαφορὰ εἶναι ἐτυμολογικῆς φύσεως. Οἱ λέξεις οὔτε, μήτε, ὥστε, κ.λπ. προέρχονται ἀπὸ προθέσεις οὔ, μή, ὥς, εἴ, κ.λπ. στὶς ὁποῖες προστέθηκε τὸ ἐγκλιτικὸ μόριο τέ. Συμβαίνει δηλαδὴ ὅτι εἴδαμε στὸ προηγούμενο κεφάλαιο μὲ τὰ ἐγκλιτικά: σὲ πρῶτο στάδιο ὁ τόνος τοῦ τὲ μεταφέρθηκε στὴν προηγούμενη λέξη καὶ ἔγιναν: «οὔ τε», «μή τε», «ὥς τε», «εἴ τε», κ.λπ. Μετὰ ἑνώθηκαν οἱ δύο λέξεις χωρὶς βέβαια νὰ ἀλλάξει ὁ τόνος, καὶ ἔτσι παρέμεινε ἡ ὀξεία. Ἐνῷ στὴ περίπτωση τοῦ ρήματος δῶστε πρόκειται γιὰ μία καὶ ἀδιάσπαστη λέξη καὶ ἄρα ἰσχύει φυσικότατα ὁ κανόνας «μακρὸν πρὸ βραχέος περισπᾶται».

Ἕνας τελευταῖος κανόνας: ὑπάρχει μία περίπτωση ὅπου ξέρουμε μὲ σιγουριὰ ὅτι μία συλλαβὴ μὲ δίχρονο φωνῆεν εἶναι βραχεία: εἶναι ἡ περίπτωση ὅπου τὸ φωνῆεν ἀκολουθεῖται ἢ ἀπὸ δύο τουλάχιστον σύμφωνα ἢ ἀπὸ ζ, ξ, ἢ ψ (τὰ ὁποῖα μποροῦν ἐπίσης νὰ θεωρηθοῦν σὰν διπλά: ζ = δ + σ, ξ = κ + σ, ψ = π + σ). Ὅσο παράδοξο καὶ ἂν φαίνεται, λέμε τότε ὅτι ἡ συλλαβὴ εἶναι θέσει μακρά (ἐνῷ ξέρουμε ὅτι εἶναι βραχεία...). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ποτὲ δὲν μπαίνει περισπωμένη σὲ δίχρονο φωνῆεν ποὺ ἀκολουθεῖται ἀπὸ δύο σύμφωνα ἢ ἀπὸ ζ/ξ/ψ.

Ὁ κανόνας αὐτὸς τηρεῖται καὶ στὶς ξένες γλῶσσες: π.χ. στὰ γερμανικὰ ἡ λέξη Hüte (καπέλλα) προφέρεται μὲ μακρὸ ü ἐνῷ ἡ λέξη Hütte (καλύβα) μὲ βραχὺ ü: μόνη διαφορὰ μεταξύ τους τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν δεύτερη τὸ φωνῆεν ἀκολουθεῖται ἀπὸ διπλὸ σύμφωνο.

Ἀνακεφαλαίωση

Μποροῦμε νὰ ποῦμε συνοπτικὰ ὅτι ἔχουμε τοὺς ἑξῆς κανόνες ποὺ εἶναι ἀνεξάρτητοι τοῦ γραμματικοῦ τύπου τῆς λέξης καὶ ἐφαρμόζονται μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια:

  1. ὅσον ἀφορᾶ τὸ μῆκος τῶν συλλαβῶν:
    • εἶναι σίγουρα βραχεία μιὰ συλλαβὴ:
      1. ποὺ ἔχει ὡς φωνῆεν εο,
      2. ποὺ ἔχει ὁποιοδήποτε φωνῆεν καὶ ἀκολουθεῖται ἀπὸ διπλὸ σύμφωνο ἢ ζ/ξ/ψ,
      3. ποὺ εἶναι λήγουσα μὲ δίφθογγο οιαι χωρὶς νὰ ἀκολουθεῖ σύμφωνο·
    • εἶναι σίγουρα μακρὰ μιὰ συλλαβή:
      1. ποὺ ἔχει ὡς φωνῆεν ηω,
      2. ποὺ περιέχει δίφθογγο (καὶ δὲν ὑπάγεται στὴν παραπάνω περίπτωση)·
    • σὲ ὅλες τὶς ἄλλες περιπτώσεις, μιὰ συλλαβὴ μπορεῖ νὰ εἶναι μακρὰ ἢ βραχεία.
  2. ὅσον ἀφορᾶ τὸν τονισμό:
    • ἡ προπαραλήγουσα παίρνει πάντα ὀξεία·
    • ἡ βραχεία παραλήγουσα παίρνει ὀξεία·
    • ἡ μακρὰ παραλήγουσα παίρνει:
      1. ὀξεία ὅταν ἡ λήγουσα εἶναι μακρά,
      2. περισπωμένη ὅταν ἡ λήγουσα εἶναι βραχεία·
    • ἡ βραχεία λήγουσα παίρνει ὀξεία (ἢ βαρεία, ὅρα Μάθημα 4)·
    • ἡ μακρὰ λήγουσα μπορεῖ νὰ πάρει ὁτιδήποτε.

Στὰ ἑπόμενα μαθήματα θὰ ἐξετάσουμε, ἀνάλογα μὲ τὸν γραμματικὸ τύπο:

  • πότε μία συλλαβὴ μὲ δίχρονο φωνῆεν εἶναι μακρὰ ἢ βραχεία·
  • τί τόνο παίρνει μία μακρὰ λήγουσα.

Ἀσκήσεις

Ἄσκηση 1

Διαλέξτε τὶς λέξεις μὲ τὸν σωστὸ τόνο καὶ τὸ σωστὸ πνεῦμα. Ὅταν τελειώσετε κάντε κλὶκ στὸ κουμπὶ «Τελείωσα!». Ἂν θέλετε νὰ μάθετε ποιές λέξεις διαλέξατε λάθος, κάντε κλὶκ στὸ κουμπὶ «Δεῖξε λάθη!» καὶ οἱ λανθασμένες λέξεις θὰ ἐμφανισθοῦν σὲ κόκκινο χρῶμα (δὲν λειτουργεῖ σὲ ὅλους τοὺς ἱστοπλοηγούς). Γιὰ νὰ ξαναγίνουν μαῦρες ὅλες οἱ λέξεις κάντε κλὶκ στὸ «Κρύψε λάθη!».

Ὀφείλουμε νὰ ἐπισημάνουμε τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ παρακάτω ἐπιλογὲς μποροῦν ὅλες νὰ γίνουν μὲ βάση τοὺς κανόνες ποὺ μάθαμε σὲ αὐτὸ τὸ μάθημα. Δὲν συμπεριλάβαμε οὔτε προπαραλήγουσες (Μάθημα 5) οὔτε μονοσύλλαβες λέξεις (Μάθημα 2). Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, στὴν λέξη προσεγγίζουν τὸ ι ἀκολουθεῖται ἀπὸ ζ, ἢ στὴ λέξη βάλουν τὸ ου εἶναι μακρό, κ.λπ.

[Τὸ κείμενο εἶναι τοῦ Καρκαβίτσα, ἀπὸ τὰ Λόγια τῆς πλώρης.]

Καὶ νά τος! ἀκούστηκε ὁ χτύπος κι ἔνιωσα τὸ καράβι νὰ , σὰν νὰ τὸ πιάσανε . στὴν · ἕνα θεόρατο μπάρκο μὲ τὰ πανιὰ τοῦ καὶ τῆς ἀμπασογάμπιας ἦταν μάσκα μὲ μάσκα στὸ δικό μας. Ἐκεῖ ν᾿ ἀκοῦς καὶ ! Ὁ καπετάνιος τοῦ ἔβριζε τὸ δικό μας καὶ τὸν ἔλεγε τσοπάνο· ὁ μας τοῦ ἀπαντοῦσε: «παπλωματᾶ»! Οἱ βάρδιες πιάστηκαν μαλλιὰ μὲ μαλλιά. Οἱ ναῦτες ἔτρεχαν ἀπὸ σὲ μὴ ξέροντας τί , βλαστημώντας χωρὶς νὰ γιατί. Ἄλλοι γύρευαν τὶς βάρκες νὰ στὴ θάλασσα καὶ γιὰ βάρκες ἔπιαναν τὶς κουπαστές. Ὁ Κράπας γύριζε σὰν τὸ ἄλογο στ᾿ ἁλώνι, σέρνοντας του μιὰ γούμενα, θαρρώντας πὼς ἦταν τὸ σεντούκι του. Ὁ τραβοῦσε τὰ μακριά του τὰ γένια, πιστεύοντας πὼς τραβοῦσε τὴ σκότα τοῦ . Ὁ Μπαρμπατρίγγας ὁ λούφαξε ἀπὸ τὸν λυσοδένοντας τὰ βρακιά του. οἱ σκύλοι δὲν ἔμειναν ἥσυχοι. Ὁ καὶ ὁ ἄλλος τοῦ , στὰ παραπέτα, ἄφριζαν δαγκώνοντας ξύλα καὶ σχοινιὰ κι ἀλυχτοῦσαν, λὲς κι ἔβριζαν ὁ «τσοπάνο» κι ὁ ἄλλος «παπλωματᾶ»! Ἔβριζαν οἱ καπετάνοι, φώναζαν οἱ ναῦτες, ἀλυχτοῦσαν τὰ σκυλιά, ἡ θάλασσα ρέκαζε, τὰ καράβια ἀνεβοκατέβαιναν καὶ τριζοκοποῦσαν, σὰν δυὸ θεριὰ ποὺ νὰ γονατίσει τὸ τὸ ἄλλο! Καὶ ψηλὰ τὰ φανάρια τῆς γραμμῆς ἔχυναν τὸ χρωματιστὸ φῶς τους σιωπηλά.
Δὲν πῶς βρέθηκα στὴν . , τί νὰ ἰδῶ; Ὅλη ἡ δεξιὰ μάσκα καὶ τὸ κύμα χυνότανε στ᾿ ἀμπάρι κι ἔνιωσα τὴν νὰ ἀπὸ τὰ πόδια μου. Δὲ καιρό, στὸ μπάρκο.
— Παιδιά, ἐδῶ! .

Ἄσκηση 2

[Ἡ συνέχεια τοῦ κειμένου τοῦ Καρκαβίτσα.]

Γιατί πήδησα στὸ μπάρκο; Γιατί φώναξα «παιδιά, ἐδῶ»; Καὶ γὼ δὲν . Μοῦ τὸ εἶπε ὁ ἄγγελός μου. Στὴ φωνή μου πήδησαν κι οἱ ἄλλοι στὸ μπάρκο κι ὁ καπετάνιος . στὴν ὥρα· λεπτὰ ἀργότερα θὰ πηγαίναμε στὸ φοῦντο. Γιατὶ ἀπὸ τὸ τίναγμα στιγμὴ καὶ χωρίστηκαν τὰ καράβια. Τὸ μπαρκομπέστια στέναξε βαθιά, βούτησε μὲ τὴν , ἔγειρε στὸ δεξὶ , ἀνατινάχτηκε μιά, ὣς ποὺ ἄνοιξε ἡ θάλασσα καὶ τὸ ἔκλεισε ἀφροκοπώντας στὴν ἀγκαλιά της. Μὰ τί Θεοῦ συνέργεια! Τὸ μπαρκομπέστια κατεβαίνοντας μαζὶ τὸ μπαστούνι τοῦ μὲ τὰ σχοινιὰ καὶ τοὺς καὶ τὰ σίδερα. Τὴν ἴδια στιγμὴ ἔρχεται ἕνα φύλλο καὶ καὶ τὸ κατάρτι μὲ του τὶς σταύρωσες. Ἀλάφρωσε τὸ ξύλο· ἀντριεύτηκε καὶ τινάχτηκε μὲ τὴν . Στὸ ὀρθοπλώρισμα κυλήσαμε στὴν σὰν ἀσκιά.
— Ἀλά, παιδιά, στὶς ! ὁ καπετάνιος. Οἱ ἡ σωτηρία μας!
Ξημέρωσε τὴν . Μὰ τί ! καὶ θάλασσα εἶχαν μιὰ θολωμάρα ποὺ ἔσφιγγε τὴν καρδιά. Πιὸ αὐγὴ δὲ θυμοῦμαι ν᾿ ἀπάντησα στὴ ζωή μου!
Ἄξαφνα, ἐκεῖ ποὺ τρομπάριζα, τὸ ναύκληρο κάτι νὰ στ᾿ αὐτὶ τοῦ καπετάνιου. Αὐτιάζομαι· οἱ ναῦτες τοῦ καραβιοῦ ἔλειπαν ! ἔμαθα πὼς τὸ μπάρκο ἦταν . Οἱ ναῦτες πήδηξαν βέβαια στὸ καράβι μας, ἐμεῖς στὸ τους· καὶ μαζὶ τοὺς ρούφηξε ἡ θάλασσα. Ἔλειπε βάρκα καὶ μπορεῖ σὲ νὰ ζήτησαν τὴ σωτηρία τους. · τίποτα. Τοὺς συχώρεσα καὶ τοὺς ξέχασα. τὸν κόχυλα καὶ φύσηξε ὁ ναύκληρος δυὸ-τρεῖς . Ἀλλὰ μονάχα ἡ φωνάρα του ἀκούστηκε βαριὰ καὶ , σὰν ἀνάμπαιγμα ποὺ ἔστελνε τὸ ἄσπλαχνο τὸ πέλαγο.

Ἄσκηση 3

[Τὸ κείμενο αὐτό, σὲ ἁπλὴ καθαρεύουσα, εἶναι τοῦ Καλιτσουνάκη.]

Τὸ σύστημα τῶν Βυζαντινῶν (τὸ τὸ μὲ τὸ μας) ὑπὸ τοῦ ἐξ Ἀντιοχείας γραμματικοῦ περὶ τὸ 400 μ. Χρ., τῶν . Ἀπὸ δὲ τοῦ 9ου αἰῶνος καὶ ἑξῆς οἱ καὶ τὰ πνεύματα ὑποχρεωτικὰ καὶ καθολικὴν ἐφαρμογήν. Λόγιοι Ἕλληνες ἔκαμνον τοῦ 15ου κατὰ τὴν ποσοτικὴν ἀρχὴν τοῦ μακροῦ καὶ , ἀλλ᾿ ἡ ἀνάγνωσις τῶν ἀπὸ τοῦ 4ου-5ου μ. Χρ. ἐγίνετο κατὰ τὴν δυναμικὴν ἀρχὴν τοῦ καὶ φωνήεντος. Δύναταί τις νὰ τῶν ὅτι οἱ καὶ τὰ πνεύματα ἐχρησιμοποιήθησαν ἀρχικῶς καὶ ὡς διακρίσεως τῶν λέξεων. Οἱ παλαιότεροι πάπυροι δὲν ἔχουσι γενικῶς εἰπεῖν τὰ σημεῖα ταῦτα. Τὸν 1ον μ. Χρ. αἰῶνα φαίνονται εἰς χρῆσιν ἥτις τὴν εἰσαγωγήν των ἀπὸ (Σιγάλας σελ. 307). Τὰ ἐκ περγαμηνῆς χειρόγραφα τῶν τῆς βυζαντινῆς ἐποχῆς δὲν πνεύματα (εἰς τὸν καὶ κώδικα τῆς Ἁγίας Γραφῆς πρόκειται περὶ μεταγενεστέρας ) (πρβλ. καὶ P. Maas, Pal. §18). Βλέπομεν παλαιὰ ἡ παράδοσις τῆς γραφῆς τοῦ τονικοῦ συστήματος καὶ τὴν γραφὴν τῆς σημερινῆς πρὸς τὴν Βυζαντιακὴν καὶ διὰ καὶ πρὸς τὴν Ἑλληνικήν.

→ Περνᾶμε στὸ ἔβδομο μάθημα

KIPEPOS Banner
Ἄνοιγμα δεξιᾶς πλευρᾶς μόνο γιὰ ἐκτύπωση