Ἀγαπητὲ κύριε, ἐπιθυμῶ σφόδρα τὴν διατήρηση τῶν τόνων ἀλλὰ δὲν γνωρίζω τὰ δεδομένα τοῦ προβλήματος καὶ εἶμαι, αὐτὴ τὴν στιγμή, ὑπερβολικὰ κουρασμένη γιὰ νὰ ἐπέμβω σ᾿ ἕναν νέο ἀγώνα. Συγχωρεῖστε με σᾶς παρακαλῶ: δὲν βλέπω κἂν πιὰ τοὺς τόνους! Μὲ τὶς θερμότερες εὐχές μου. (Μτφρ ἀπὸ τὰ γαλλικά: ΓΧ)
[Εἴμασθε εὐγνώμονες στὴν κα ντὲ Ρομιγὺ ποὺ μᾶς ἔστειλε αὐτὸ τὸ ἐνθαρρυντικὸ σημειωματάκι παρὰ τὴν κούραση τῶν 95 της χρόνων καὶ τὰ προβλήματα ὅρασής της. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἡ ἴδια εἶχε πεῖ πρὶν 20 χρόνια: «Ὁ θαυμασμός μου πρὸς τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ εἶναι ἀπέραντος, μόνο ποὺ μᾶς μπερδεύει ἡ ἀλλαγὴ ποὺ κάνετε στὴν γλώσσα σας. Τὸ μονοτονικὸ ἀφοῦ ἀναστάτωσε τοὺς Ἕλληνες, μπερδεύει συγχρόνως καὶ τοὺς ξένους. Πηγὴ κακῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς Ἑλλάδος θαυμαστῶν!»]