Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ μονοτονικοῦ μέ βρῆκε μαθήτρια Γυμνασίου ποὺ σημαίνει ὅτι εἶχα ἤδη διδαχθεῖ τὸ πολυτονικὸ σύστημα γιὰ 7 χρόνια. Στὴν ἀρχὴ μοῦ ἦταν δύσκολο νὰ συγκρατῶ τὸ χέρι νὰ μὴν βάζει πνεύματα καὶ τόνους. Ὅμως προσαρμόστηκα καὶ ἐγὼ ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες. Δὲν κάθησα νὰ ἀναλύσω ἂν ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ μονοτονικοῦ ἦταν σωστὴ ἢ λάθος. Ἄλλωστε δὲν ἄκουσα κανέναν νὰ ἐκφράζει τὴν ἀντίθεσή του. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὄτι δὲν ὑπῆρχαν ἀντίθετες ἀπόψεις. Ἁπλῶς δὲν ἔφθασαν σὲ μένα.
Κι ἔτσι πορεύθηκα μέχρι τὸ τρίτο ἔτος στὸ πανεπιστήμιο ὅταν κάποιοι φίλοι μεγαλύτεροι σὲ ἡλικία μοῦ ἐξήγησαν τὴν χρησιμότητα τοῦ πολυτονικοῦ. Ἐπέστρεψα λοιπὸν στὴν πολυτονικὴ γραφὴ στὰ προσωπικά μου γραπτά, καθὼς δημόσια δὲν ἦταν ἐπιτρεπτό. Συνέχισα νὰ γράφω γιὰ πολλὰ χρόνια, περισσότερο ἀπὸ συνήθεια, χωρὶς νὰ κατανοῶ πλήρως τὰ πλεονεκτήματά του. Μέχρι ποὺ τὰ μειονεκτήματα τοῦ μονοτονικοῦ συστήματος καὶ τῆς τεχνοκρατικῆς παιδείας ἔγιναν πλέον φανερά. Ἄρχισα νὰ συνειδητοποιῶ πόσο φτωχότερη παιδεία ἔχουν λάβει οἱ νεώτερες ἀπὸ μένα γενιές. Συγχρόνως κατάλαβα κατὰ ἀντιστοιχία πόσο λιγότερη καλλιέργεια ἔχει ἡ δική μου γενιὰ σὲ σχέση μὲ τὴν γενιὰ τῶν γονιῶν μου ἤ τῶν παππούδων μου. Θυμᾶμαι πὼς ἡ γιαγιά μου, ἐνῶ εἶχε φοιτήσει μόνο στὸ σχολαρχεῖο, μιλοῦσε καὶ ἔγραφε σωστά, μὲ πλούσιο τοπικὸ ἰδίωμα, μὲ ἐκφραστικότητα καὶ τονισμό. Γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθῶ στοὺς ἀνθρώπους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ποὺ φοίτησαν στὸ πανεπιστήμιο.
Ποιά εἶναι ἡ σχέση ἐκείνης τῆς ἐκπαίδευσης μὲ τὴν τωρινή; Καὶ ποιά εἶναι πλέον ἡ δική μας εὐθύνη; Ὅλο καὶ πληθαίνουν οἱ φωνὲς γιὰ τὴν ἰσοπέδωση τῆς ἐκπαίδευσης, τὴν ἁπλοποίηση τῆς γλώσσας, τὸν ἀφελληνισμὸ τῶν Ἑλλήνων. Γιατί λοιπὸν νὰ μὴν ἔχουμε τὴν γενναιότητα καὶ τὴν ἑτοιμότητα νὰ κάνουμε μιὰν ἄλλη ἐπανάσταση; Νὰ ἀγωνιστοῦμε κατὰ τῆς εὐκολίας, τῆς τεμπελιᾶς, τῆς ἡδονοθηρίας, τοῦ καταναλωτισμοῦ. Νὰ ἀντισταθοῦμε σὲ κάθε τί ποὺ μᾶς προβάλλει τὸ σύστημα ὡς ἀπαραίτητο ὑλικὸ ἀγαθό. Νὰ ξεπεράσουμε τὸ στενὸ ἀτομικιστικὸ συμφέρον ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἄγονη καὶ μίζερη ζωὴ καὶ νὰ ξαναβροῦμε τὰ πνευματικὰ ἰδεώδη. Νὰ πάρουμε ὁ καθένας στὰ χέρια του τὴν καλλιέργεια καὶ τὴν μόρφωση τοῦ ἑαυτοῦ του, τῶν παιδιῶν του, τῶν ἐγγονῶν του. Τί περιμένουμε ἀπὸ τὸ κράτος; Γιατὶ τώρα μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχει τουρκικὸς ζυγός ἀλλὰ ὑπάρχει ἡ δαμόκλειος σπάθη τῆς παγκοσμιοποίησης. Κάτι πολὺ πιὸ ὕπουλο ποὺ ἐξαγοράζει συνειδήσεις μὲ ὑποσχέσεις ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ὁ νεοέλληνας μένει παραλυμένος καὶ ὑπνωτισμένος μπροστὰ στὴν προοπτικὴ ἀπόκτησης καινούριου μοντέλου κινητοῦ τηλεφώνου, μεγαλύτερης ὀθόνης πλάσματος τηλεόρασης καὶ πιὸ σύγχρονου πολυμορφικοῦ αὐτοκινήτου. Καὶ ἔτσι ξεχνᾶ ἤ μᾶλλον δὲν ἔχει καταλάβει ὅτι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο χάνει τὴν ταυτότητά του, χάνει τὸν ἑαυτό του. Δὲν ὑπάρχει κανεὶς μέσα του, δὲν ὐπάρχει ἕνα πρόσωπο ποὺ θὰ εὐτυχίσει μὲ τὰ ὑλικὰ ἀποκτήματα. Διότι τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μᾶς γεμίζουν χαρὰ καὶ εὐτυχία μόνο ὅταν εἶναι τὸ μέσον γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἑνὸς πνευματικοῦ σκοποῦ.
Οἱ Ἕλληνες τὸ 1821 ἐπαναστάτησαν γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ἐλευθερία, ὄχι ὑλικὰ ἀγαθά. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ στὸ ἔπος τοῦ ᾿40. Ὁ πόθος γιὰ τὴν ἐλευθερία κράτησε τὴν ἀντίσταση ἀπέναντι στοὺς Γερμανούς. Ἀπὸ πάντα στὸν Ἕλληνα ὁ πνευματικὸς ἀγῶνας εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸν ὁλοκληρώνει, τοῦ δίνει νόημα καὶ σκοπό. Ἀφαιρώντας του τὴν πνευματικότητα, τὴν καλλιέργεια, τοῦ ἀφαιρεῖς τὸν ρόλο του στὴν ἱστορία, τὸν σκοπό του στὴν ζωή.
Τὸ ἐρώτημα εἶναι, ἂν ἐπιλέγει ὁ καθένας μέσα του νὰ προδώσει τὸν ρόλο του καὶ νὰ ἐγκατασταθεῖ μόνιμα στὴν χώρα τῶν Λωτοφάγων. Χώρα δίχως μνήμη μὲ κατοίκους βυθισμένους στὴν ἀποχαύνωση τῶν ἀπολαύσεων.
Ἐπειδὴ θεωρῶ ὅτι δὲν ἀξίζει τέτοια κατάντια στὴν Ἑλλάδα καὶ τέτοιοι ἀνάξιοι πολίτες νὰ τὴν κατοικοῦν, καλῶ ὅλους τοὺς Ἕλληνες νὰ ἀντισταθοῦν καὶ νὰ πολεμίσουν γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὴν ταυτότητά τους καὶ τὸν ρόλο τους. Γιατὶ θέλει ἀρετὴ καὶ τόλμη ἡ ἐλευθερία καὶ εἰδικὰ ἡ πνευματικὴ ἐλευθερία.