Χάρηκα πολὺ ὅταν ἄκουσα γιὰ τὴν Κίνηση Πολιτῶν γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος. Βεβαίως καὶ ὑποστηρίζω αὐτὴ τὴ κίνηση, γιατὶ θεωρῶ τὴ κατάργηση τῶν τόνων καὶ πνευμάτων ὡς ἀπόπειρα ὑπονόμευσης ἑνὸς συμφυοῦς χαρακτηριστικοῦ αὐτῆς καθεαυτῆς τῆς γλώσσας, καὶ ἀναφέρομαι στὸ λεπτὰ διακυμασμένο καὶ ἴσως μοναδικὸ σύστημα διαφοροποίησης τῆς ὁμιλίας. Οἱ διαφορὲς ποὺ ἀξιολογήθηκαν καὶ τυποποίηθηκαν πρὶν ἀπὸ αἰῶνες μέσῳ τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς μακρᾶς καὶ ἀδιάκοπης ἱστορίας τόσο τοῦ γραπτοῦ ὅσο καὶ τοῦ προφορικοῦ λόγου, καὶ ἡ κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ κατέστρεψε, κατὰ τὴ γνώμη μου, ἕνα κεντρικὸ στοιχεῖο τῆς ἐξέλιξής τους, καὶ πῆγε τὸ ρολόι πίσω — καὶ ὄχι μπροστά, ὅπως ὑποθέτω ὅτι πιστεύουν οἱ πρωταγωνιστές της. Σὲ μιὰ γλώσσα ὅμως μὲ πολλὰ ἐπίπεδα ἀνάπτυξης ὅπως ἡ ἑλληνική, ἡ ὁρατὴ ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων τονισμοῦ (ὅπως καὶ οἱ μετρικοὶ κανόνες) προσφέρει ἕνα πλαίσιο μέσω τοῦ ὁποίου τὰ διάφορα αὐτὰ στρώματα ἀνάπτυξης μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ὡς κεντρικὴ ἰδιότητα. Τὸ ὅτι ἦταν παλαιότερα ζωντανὸ τμῆμα τῆς ἀλληλεπικοινωνίας δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ἰσχύουν πλέον οἱ λόγοι ὕπαρξής του σὲ μία περίοδο ὅπου ἀλλὰ φιλολογικὰ στοιχεῖα ἔχουν ἀλλάξει. Σᾶς συνιστῶ νὰ διαβάσετε (ἂν βρεῖτε ἀντίτυπο) τὶς σελίδες xxii-xxiii τοῦ
Ἑλληνικοῦ Τονισμοῦ τοῦ Chandler (2η ἔκδ.), μὲ τὴν ρήση τοῦ Ἰωάννη Ἀλεξανδρινοῦ στὸ ἐξώφυλλο.
Τὸ μόνο στοιχεῖο τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος ποὺ κατὰ τὴ γνώμη μου θὰ μποροῦσε νὰ θυσιασθεῖ χωρὶς ζημία εἶναι ἡ βαρεία ποὺ σὲ τελικὴ ἀνάλυση δὲν εἶναι παρὰ μιὰ παραλλαγὴ τῆς ὀξείας, καὶ πρόκειται γιὰ σημεῖο ἀποκλειστικὰ γραπτό (ἔτσι δὲν εἶναι;). Προκαλῶ ὁποιονδήποτε νὰ ξεχωρίσει τοὺς δύο τόνους στὴν ὁμιλία.
Πιστεύω ὅτι τὸ μανιφέστο σας εἶναι αὐτὸ ποὺ χρειάζεται. (Μτφρ ἀπὸ τὰ ἀγγλικά: ΓΧ)