Ἡ ἀπόφαση τῆς μετάβασης ἀπὸ τὸ πολυτονικὸ στὸ μονοτονικὸ σύστημα ἀνήκει στοὺς Ἕλληνες καὶ δὲν μπορῶ νὰ ἐπέμβω στὴν ἐπιλογή τους· μπορῶ ὅμως νὰ δώσω τὴν ἄποψή μου ὡς ἑλληνιστής, μεταφραστής, ἀναγνώστης τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν. Ἐκτὸς αὐτῶν ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν προφορικὴ ἀποκατάσταση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν σύμφωνα μὲ ἐπιστημονικὲς μεθόδους (βάσει τῆς ἱστορικῆς καὶ συγκριτικῆς φωνητικῆς) καὶ μὲ μία καλλιτεχνικὴ πρακτικὴ καθ᾿ ὅσον διευθύνω τοὺς ἠθοποιοὺς τοῦ θιάσου Δημόδοκος.
Ὅπως κάθε ὀρθογραφικὴ ἁπλοποίηση ἔτσι καὶ τὸ μονοτονικὸ ἀπομακρύνει αὐτοὺς ποὺ τὸ χρησιμοποιοῦν ἀπὸ τὸ παρελθόν τους.
Ὅπως συνέβη καὶ μὲ τὴν ἁπλοποίηση τῶν κινεζικῶν ποὺ δυσχέρηνε κατὰ πολὺ τὴν πρόσβαση στὰ παλαιότερα λογοτεχνικὰ κείμενα, ἔτσι καὶ ἡ ἁπλοποίηση τοῦ τονισμοῦ φοβᾶμαι ὅτι θὰ ἀποκόψει τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὴν τόσο πλούσια γλωσσικὴ καὶ λογοτεχνικὴ ἱστορία τους. Τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, τονισμένο ἀπὸ τὸν Ἀριστοφάνη τὸν Βυζάντιο τὸν 2ο π.Χ. αἰώνα, ἐπέτρεψε στὴν γλώσσα νὰ μεταδώσει ἕνα σύστημα ἐπιτονισμοῦ ποὺ λίγο ἀργότερα ἐξέλειπε. Χάρη στὴν μεγαλοφυῆ ἐφεύρεση τῶν τόνων (καὶ τῶν πνευμάτων) ἡ γραφὴ τῆς λογοτεχνίας μπόρεσε νὰ μεταδώσει τὸν τρόπο αὐξομείωσης τῶν μελωδικῶν ὑψῶν τῶν συλλαβῶν καὶ μπορεῖ νὰ τὸ κάνει ἀκόμα καὶ σήμερα, παρ᾿ ὅλο ποὺ ἡ ἐξέλιξη τῆς γλώσσας συνέθλιψε τὸν τόνο μουσικοῦ ὕψους πρὸς χάριν τοῦ τόνου ἔντασης.
Ἡ —γιὰ μερικοὺς ξεπερασμένη— παρουσία τῶν τόνων ποὺ ἐφηῦρε ὁ Γραμματικὸς τῆς Ἀλεξάνδρειας, ἦταν μία πολύτιμη μαρτυρία τοῦ τρόπου λειτουργίας τῆς παλαιότερης κατάστασης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας.
Αὐτὴ ἡ παρουσία τῶν τόνων, ὅπως καὶ ἡ κοινὴ χρήση κάποιων γλωσσολογικῶν ἢ λεξικολογικῶν μεθόδων, ἔδινε στὴν σύγχρονη ἑλληνικὴ γλώσσα τὴν δυνατότητα τῆς συνάφειας μὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἱστορίας της. Καταλαβαίνω ἀπολύτως πὼς κάποιοι λυποῦνται ποὺ ὁ τόσο σημαντικὸς αὐτὸς μακραιώνιος σύνδεσμος κόπηκε σήμερα. (Μτφρ ἀπὸ τὰ γαλλικά: ΓΧ)