| ΔιακηρύξειςΔιακήρυξη Ἑλλήνων Συγγραφέων (1/1982)Πιστεύαμε πὼς ἡ πράξη τῆς πολιτείας μὲ τὴν ὁποία, πρὶν λίγα χρόνια, ἀναγνώρισε τὴν δημοτικὴ ὡς τὴν μοναδικὴ γλώσσα τοῦ Ἔθνους μας σήμερα, θὰ λύτρωνε τόν λαό μας ἀπὸ τὴν μάστιγα ἑνός, πολιτικοποιημένου μάλιστα, γλωσσικοῦ ζητήματος καὶ θὰ ἦταν ἡ ἀπαρχὴ μιᾶς βαθύτερης μελέτης καὶ γνώσης τῆς γλώσσας, μιᾶς συνειδητότερης χρήσης καὶ γραφῆς τῶν λέξεών της. Ἀντὶ γι’ αὐτό, μὲ λύπη μας εἴδαμε νὰ δημιουργεῖται τεχνητά, ἀμέσως, ἕνα νεόμορφο γλωσσικὸ πρόβλημα, τὸ πρόβλημα τοῦ τονισμοῦ τῶν λέξεων στὸν γραπτὸ λόγο καὶ μαζὶ μ’ αὐτό, νὰ συζητεῖται κιόλας τὸ θέμα τῆς γραφῆς τῶν λέξεων ἀπὸ μερικοὺς — δηλαδὴ πλήρης ἐξάρθρωση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Κι ἐκεῖνοι ποὺ δημιούργησαν τὸ πρόβλημα αὐτό, φρόντισαν νὰ τὸ πολιτικοποιήσουν, χωρὶς νὰ ἀντιλαμβάνονται ὅτι, ἀναθέτοντας στὴν πολιτεία πάλι τὴν λύση του, ἀνελάμβαναν ἀπέναντι στὸ Ἔθνος βαρύτατη εὐθύνη. Κι ἔτσι ἔχουμε νέα γλωσσικὴ ἐμπλοκὴ στὴν Ἑλλάδα. Ἐπειδὴ ὅμως:
διακηρύσσουμε ὅτι: δὲν δεχόμαστε ὁποιαδήποτε ἀλλαγὴ στὴν γραφὴ τῶν λέξεων τῆς γλώσσας μας καὶ θὰ συνεχίσουμε νὰ γράφουμε καὶ νὰ τυπώνουμε τὰ βιβλία μας μὲ σέβας πρὸς τὴν ζωντανὴ γλωσσικὴ παράδοση καὶ τὴν πλήρη μορφὴ τῶν λέξεων, ὅσων μᾶς δίδαξαν οἱ πατέρες τοῦ δημοτικισμοῦ καὶ οἱ μεγάλοι Νεοέλληνες συγγραφεῖς. Οἱ συγγραφεῖςΝίκος Ἀθανασιάδης, Τάσος Ἀθανασιάδης, Ἔφη Αἰλιανοῦ, Ὁρέστης Ἀλεξάκης, Κώστας Ἀσημακόπουλος, Τάκης Βαρβιτσιώτης, Ὄλγα Βότση, Νικηφόρος Βρεττάκος, Πέτρος Γλέζος, Μαργαρίτα Δαλμάτη, Διαλεχτὴ Ζευγώλη-Γλέζου, Λιλὴ Ζωγράφου, Νανὰ Ἡσαΐα, Ἰουλία Ἰατρίδη, Πάνος Καραβίας, Ἀντρέας Καραντώνης, Ζωὴ Καρέλλη, Γρηγ. Κασιμάτης, Τάσος Κόρφης, Γιωργῆς Κότσιρας, Β. Κωνσταντῖνος, Χριστόφορος Λιοντάκης, Ν. Κ. Λοῦρος, Χρῆστος Μαλεβίτσης, Γ. Μανουσάκης, Μελισσάνθη, Ἔ.Ν. Μόσχος, Δημήτρης Μυράτ, Ἕλλη Νεζερίτη, Θεόδ. Ξύδης, Θ. Παπαθανασόπουλος, Δημ. Παπακωνσταντίνου, Λένα Παππᾶ, Π.Β. Πάσχος, Γ. Πατριαρχέας, Ν.Γ. Πεντζίκης, Ε.Ν. Πλατής, Ἀλέξης Σολομός, Τατιάνα Σταύρου, Γεωργία Ταρσούλη, Φώφη Τρέζου, Ἰωάννα Τσάτσου, Κώστας Ε. Τσιρόπουλος, Θ.Δ. Φραγκόπουλος, Νίκος Φωκᾶς, Παναγιώτης Φωτέας, Ἑρρίκος Χατζηανέστης, Ντίνος Χριστιανόπουλος. Διακήρυξη τοῦ Ἑλληνικοῦ Γλωσσικοῦ Ὁμίλου (3/1982)Ἡ διαμόρφωση μιᾶς γλώσσας ὑπερβαίνει ὁποιαδήποτε νομοθετικὴ στοιχειοθέτηση κι ἕνας γλωσσικὸς ἢ ἐκφραστικὸς καταναγκασμὸς θὰ ἔπληττε ἀσφαλῶς τὰ θεμέλια τῆς ἐλευθερίας τοῦ σκέπτεσθαι. Κανεὶς βέβαια δὲν διανοήθηκε νὰ ἀποπειραθεῖ κάτι τέτοιο, ἐν συνειδήσει τουλάχιστον. Παρ’ ὅλα αὐτά, συχνὰ ἡ γλώσσα μας ὑποφέρει ἀπὸ αὐτόκλητους «ἐκλαϊκευτὲς» ἢ «ἐκσυγχρονιστές» της, οἱ ὁποῖοι στὴν πραγματικότητα ὄχι μόνο δὲν μποροῦν νὰ τὴν ἀκούσουν στὴν σύγχρονή της λαλιὰ καὶ νὰ τὴν παρακολουθήσουν στὴν δημιουργικὴ γραφή της, ἀλλὰ παραγνωρίζουν τὴν διαχρονική της ὑπόσταση καὶ σημασία. Ποτὲ ἴσως μέσα στὴν ἱστορικὴ της διαδρομὴ καὶ ὅταν ἀκόμη συμπιεζόταν ἀπὸ τὶς πιὸ ἀντίξοες συνθῆκες, ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα ὡς ἰδιαίτερη ὀντότητα δὲν διέτρεξε τοὺς κινδύνους ποὺ διατρέχει σήμερα, διότι ποτὲ ἄλλοτε οἱ ἐνσυνείδητες παρεμβάσεις καὶ τα μέσα μαζικῆς ἐπικοινωνίας δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ τὴν ἐπηρεάσουν τόσο δυσμενῶς, ἀκόμη καὶ νὰ τὴν ἀποδυναμώσουν. Σήμερα, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἕνας ξεπερασμένος γλωσσαμυντορισμός, ἐν ὀνόματι μιᾶς τεχνητῆς Δημοτικῆς, μᾶς θυμίζει ὅλο καὶ περισσότερο τοὺς καθαρευουσιάνους γλωσσαμύντορες τοῦ παρελθόντος. Ἐπιθυμοῦμε νὰ τὸ διακηρύξουμε καθαρά: Γιὰ μᾶς δὲν ὑπάρχει τὸ δίλημμα, δημοτικὴ-καθαρεύουσα, ὑπάρχει ἡ ἑνιαία ἑλληνικὴ γλώσσα, πολυδιάστατη στὴν σύγχρονή της ἀνάπτυξη, τὸ πιὸ πολύτιμο ἀγαθὸ τοῦ λαοῦ μας, τὸ πιὸ ἀξιόλογο προϊὸν ἐξαγωγῆς τοῦ τόπου μας στὸν διεθνῆ χῶρο. Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς ἐπισημαίνουμε τοὺς κινδύνους μιᾶς ἀποκοπῆς ἀπὸ τὶς ρίζες τῆς γλώσσας μας, τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ λόγο καὶ τὴν λόγια παράδοση, ποὺ μαζὶ μὲ τὴν δημώδη γλωσσικὴ κληρονομιά μας συνθέτουν μιὰν ἀδιάκοπη γλωσσικὴ συνέχεια καὶ πλοῦτο τεσσάρων χιλιάδων ἐτῶν. ὙπογραφὲςὈδυσσέας Ἐλύτης, Γεώργιος Μπαμπινιώτης, Ἀριστοτέλης Νικολαϊδης, Γιάννης Ντεγιάννης, Ἀριστόξενος Σκιαδᾶς, Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Γιῶργος Χειμωνᾶς. | ||||
Ἄνοιγμα δεξιᾶς πλευρᾶς μόνο γιὰ ἐκτύπωση |